จินยองที่แปลว่าแม่ของลูก : บทที่สอง

บทที่สอง

“อะ..อืม” ร่างสูงเหลือบมองอีกคนที่ส่งเสียงครางเบาๆที่เบาะข้างคนขับ มือเรียวของจินยองที่ไม่ได้ถูกแจบอมจับเอาไว้อีกข้างลูบไล้บริเวณเป้ากางเกงของตัวเขาเองอย่างไม่ได้สนสายตาคนมองเลยสักนิด...ส่วนคนที่เห็นภาพนั้นแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

“มึงทนไว้ก่อนนะ ใกล้จะถึงแล้ว” ร่างสูงพยายามกลืนก้อนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอไป และกำลังจะดึงมือตัวเองกลับมา แต่จินยองกลับคว้ามือหนาเอาไว้เสียก่อน

“ฉัน..อื้อออ จะทนไม่ไหวแล้ว...แจบอมอ่า” ร่างบางเอามือหนาของอีกคนลวงเข้าไปในกางเกงของตัวเอง ทันทีที่แจบอมได้สัมผัสกับบางอย่างในนั้น เขาถึงกับรีบพุ่งเข้าลานจอดรถของคอนโดด้วยความรวดเร็ว มือหนาเอื้อมปลดเข็มขัดนิรภัยให้จินยองด้วยมือข้างที่ยังว่างอยู่

“ปล่อยมือกูก่อน เดี๋ยวพาขึ้นห้อง” ร่างสูงพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ เพราะแค่ได้เห็นใบหน้าแดงๆของจินยองที่กำลังแสดงอาการเสียวซ่านออกมาก็ทำเอาเขาหัวใจเกือบวายตาย

“อื้ออ อึ.ก” ร่างบางยอมปล่อยมืออีกคนให้เป็นอิสระอย่างเสียดาย ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าลิฟท์ในชั้นโรงจอดรถเพื่อตรงไปยังชั้นที่มีห้องของเขาอยู่ทันที

“แจบอม..อยากจูบ” ร่างเล็กที่ยืนอยู่ในลิฟท์ข้างเขาเอื้อมมือไปจับแขนอีกคน แจบอมจึงหันไปมองทันที จินยองตอนนี้ตาหวานเยิ้ม ปากแดงๆช้ำๆที่ถูกเจ้าตัวกัดเอาไว้ดูยั่วยวนดีเหลือเกิน เหงื่อเม็ดเล็กผุดเต็มหน้าผากมนด้วยความร้อนรุ่มในกาย จินยองเซ็กซี่มาก...เขายอมรับ

“อืมม” แต่เหมือนว่าแจบอมจะยืนจ้องอีกคนนานไปหน่อย ทำให้ร่างบางทนไม่ไหวเลยเอามือกอดรอบคอคนที่ตัวสูงกว่าไว้แล้วเขย่งเท้าขึ้นเอาไว้เพื่อประกบจูบทันที และแจบอมก็เอามือโอบเอวบางไว้อย่างลืมตัว ก่อนจะจูบตอบอีกคนอย่างรุนแรงทันที

‘ติ๊ง’

ทันทีที่ลิฟท์เปิดออกในชั้นเก้าแจบอมก็ผละจูบออก มือหนาคว้าร่างเล็กให้เดินตามตัวเองออกมาอย่างไวจนขาเรียวๆนั่นแทบจะพันกัน แจบอมพยายามบังคับไม่ให้มือสั่น เพื่อที่เขาจะได้กดรหัสผ่านเข้าไปห้องได้อย่างรวดเร็ว และเมื่อเข้าไปในห้องได้ก็ดันอีกคนให้แนบหลังเข้ากับประตูบานใหญ่ มือข้างหนึ่งของแจบอมเท้าลงกับประตู ส่วนอีกข้างก็เชยคางของจินยองเข้ามากดจูบที่ริมฝีปากทันที

“อื้มมม” ร่างสูงสอดแทรกลิ้นร้อนๆเข้าไปในโพรงปากนุ่มของจินยองอย่างรุนแรง ทำให้จินยองหลับตาลงเพื่อปลดปล่อยร่างกายให้ไปตามอารมณ์ ก่อนที่จะส่งลิ้นเล็กๆของเขาไปเกี่ยวพันกับอีกคนอย่างเมามัน มือเรียวดึงคอเสื้อของแจบอมไว้ทั้งสองข้างเพื่อกันตัวเองร่วงหล่นลงไปกองพื้น เพราะจูบนี้ของแจบอมมันหลอมละลายเขาเหลือเกิน..

แจบอมเปลี่ยนมือข้างที่เท้าประตูให้ไปดึงไหล่บางออกมาจากพื้นประตูแทน ก่อนที่จะโอบไหล่จินยองไว้หลวมๆ แล้วจึงเปลี่ยนสถานที่ใหม่เป็นโซฟาตัวยาวที่ห้องรับแขกแทน โดยที่ริมฝีปากทั้งคู่ก็ยังไม่ผละออกจากกัน จูบนี้ช่างยาวนานและดูดดื่ม..เหมือนแจบอมตั้งใจจะกวาดเอาสิ่งสกปรกที่คนบางคนทำไว้กับร่างบางออกให้หมดในคราวเดียว

“อื้ออ” ร่างสูงผลักอีกคนให้นอนราบลงไปกับโซฟาแล้วขึ้นคร่อมตัวบางเอาไว้ทันที แจบอมกัดริมฝีปากบางของจินยองเบาๆแล้วจึงค่อยๆผละจูบออก มือหนาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของจินยองจนหมด..มันมีรอยแดงที่ดูสดใหม่อยู่ทั้งที่ลำคอยาวและ..ยอดอก

“มันทำมึงตรงไหนบ้าง!” คนที่ได้เห็นรอยขบเม้มนั้น เริ่มมีอารมณ์โมโหขึ้นมาอีกครั้ง จินยองน้ำตาคลอเบ้าด้วยความตกใจ และด้วยความต้องการที่ยังมากอยู่ทำให้กลัวว่าแจบอมจะรังเกียจร่างกายเขา

“อึ.ก มันดูด..คอ กับ ดูด นะ.. อ๊ะ!” ยังไม่ทันที่จินยองจะพูดจบ แจบอมก็ก้มลงขบเม้มที่ยอดอกสีแดงจางๆนั่นทันที เขาทั้งดูดดึงและขบแม้มอย่างแรงทั้งสองข้าง เขารู้ดีว่ารอยไหนไม่ใช่รอยที่เขาทำ เพราะถ้าเป็นรอยที่เขาทำจะเป็นดวงกว้างกว่า สีจะจางกว่า เพราะทำไว้ก่อน และส่วนใหญ่จะเป็นรอยฟัน..

“อ๊ะ..อ๊า แจบอม เจ็บ..อื้อ” ร่างสูงกัดลงไปแรงๆที่ยอดอกทำให้อีกคนร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาสร้างรอยช้ำๆไปทั่วแผ่นอก ทั้งกดจูบ ทั้งดูดดึง ทั้งลงลิ้น และกัดอีกคนจนเป็นรอยฟันหลายรอย จนมือเล็กคู่นั้นต้องขยำกลุ่มผมนุ่มของแจบอมเพื่อระบายความเสียวซ่านอย่างห้ามไม่ได้

“อย่าให้ใครทำรอยบนตัวมึงอีก..” ร่างสูงเปลี่ยนไปกระซิบข้างใบหูเล็กของอีกคน ก่อนจะเลื่อนไปขบเม้มซอกคอของจินยองแทน ลิ้นร้อนๆของแจบอมลากเป็นทางยาวก่อนจะดูดดึงลำคอขาวๆไปด้วนจนขึ้นรอยรักสีกุหลาบดวงใหญ่ๆแทน

“อ๊ะอ๊าาาา อื้ออ แจบอมม ข้างล่างจะไม่ อ๊ะ! เจ็บ! อึ.กก” ร่างสูงกัดลงไปที่ลำคอขาวอย่างตั้งใจจนขึ้นเป็นรอยฟันคมทั้งสองฝั่ง

“อื้ออออออ” ทันทีที่มือหนาเลื่อนลงไปลูบเป้ากางเกงที่ค่อนข้างเปียกแฉะของอีกคน ร่างบางก็ร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แจบอมรูดซิบกางเกงจินยองออกทันที ก่อนจะดึงทั้งกางเกงยีนส์ขายาวและอันเดอร์แวร์ของจินยองออกไปกองอยู่ที่ต้นขาขาว

“อื้ออแจบอมม ลึกๆหน่อย อื้มม” แจบอมเอามือลูบแก่นกายของร่างบางสองสามทีให้มันเป่งเกือบจะเต็มทีแล้วจึงเปลี่ยนเป็นสอดนิ้วเรียวเข้าไปในช่องทางด้านหลังแทน ทำให้ร่างบางเกาะไหล่แจบอมเอาไว้โดยทันที เล็บสั้นๆของเขาจิกลงที่ลาดไหล่หนาเพื่อระบายอารมณ์ที่เริ่มจะประทุสูงขึ้นเรื่อยๆ

            “อึ.ก อื้อออ แจบอมม เอาเข้ามาอีก” ร่างบางที่เร่งเร้าด้วยเสียงกระเซ่าทำเอาแจบอมอดหมั่นไส้ไม่ได้ เขาก้มลงจูบปากแดงของจินยองแรงๆหนึ่งที่ก่อนจะเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกสองนิ้วทันที แต่ด้วยความที่กางเกงของจินยองยังติดอยู่ที่ขาทำให้ช่องนั้นมันยิ่งบีบรัด แจบอมก็ชักจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน..

            เขาผละจูบและถอนนิ้วออก ก่อนจะดึงอีกคนให้เปลี่ยนท่าเป็นคุกเข่าบนโซฟาแคบๆนี่แทน จินยองรูดกางเกงและอันเดอร์แวร์ลงถึงหัวเข่า ก่อนจะเอาหน้าแนบลงกับพื้นโซฟาโดยที่สะโพกก็ยังคงโด่งสูงอยู่แบบนั้น ร่างสูงมองท่าทางยั่วยวนของจินยองแล้วทำให้เขากับอดใจไม่ไหว เขารีบรูดซิปลง พร้อมรั้งกางเกงกับอันเดอร์แวร์ลงตามไป ส่วนนั้นเด้งออกมาจากกางเกงทันที เพราะแก่นกายของเขาแทบจะระเบิดอยู่แล้ว..

            “จะ..แจบอม ใส่เข้ามา.. ฉันต้องการ..นาย” หน้าที่แนบอยู่กับพื้นเหลือบตามองอีกคน ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างจับก้อนกลมของตัวเองให้แยกออกจากกัน... แจบอมไม่รอช้า เขารูดแก่นกายขึ้นและลงอยู่สองสามทีก่อนจะสอดแทรกแก่นกายเข้าไปในตัวร่างบางทันที

            “อ๊ะ..อ๊าาา เจ็บ อื้อออ ฮึ.ก” ร่างบางถึงกับน้ำตาร่วงเมื่อดูดกลืนแก่นกายขนาดใหญ่ของอีกคนเข้ามาทั้งหมดในทีเดียว แจบอมถึงกับชะงักทันทีที่เห็นจินยองร้องไห้ออกมา

            “เจ็บ..หรอ มึงไหวไหม ให้กูเอาออกก่อนหรือเปล่า” ร่างสูงที่ยังคงแช่ตัวเอาไว้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย และจินยองก็รับรู้ถึงความเป็นห่วงด้วย

            “ฮึ.ก ไม่ต้อง ขะ..ขยับเลย” ร่างเล็กพยายามปล่อยตัวตามสบายมากขึ้น แจบอมเอื้อมมือทั้งสองข้างไปจับเอวบางเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนตัวออก..

            “อ๊ะ..อื้ออ แจบอม ขยับอีก..อื้ออ” แจบอมขยับตัวสวนเข้ามาช้าๆตามที่อีกคนสั่ง พอเห็นอีกคนเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นเขาก็เริ่มเร่งจังหวะให้สม่ำเสมอทันที

            “อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊ะ..อื้ออ ระ..แรงๆ” ร่างเล็กที่ถูกความเสียวซ่านเข้าครอบงำแทนความเจ็บปวดก็ร้องครางออกมาเสียงดังอย่างพอใจ เสียงเนื้อที่เสียดสีกันทำเอาอารมณ์ของทั้งคู่พุ่งทยานสูงขึ้นเรื่อยๆ

            “อ๊ะ!! อ๊าาาาาา อ๊ะะะ อื้อออ แจบอมม อื้ออ แจบอม อื้ออออ” ร่างเล็กครางชื่ออีกคนออกมาอย่างลืมตัว เมื่อเขาถูกแก่นกายของแจบอมกระแทกเข้ามาแรงจนแทบจะคุกเข่าเอาไว้ไม่อยู่ ก้นนุ่มๆเด้งกระแทกกับท้องน้อยของอีกคนอย่างดี ร่างบางตัวโยนไปมาตามแรงของอีกคนที่ส่งมายังเขา

            “จินยอง อื้ออ...” แจบอมครางออกมาอย่างพอใจเมื่อร่างบางเด้งสะโพกสวนทางกับแก่นกายเขาอย่างแรง ทำให้มันยิ่งเข้าไปได้ลึกขึ้น ตอนนี้แจบอมเหมือนจะขาดใจตาย...

            “อื้ออ..แจบอม อื้ออ อยากจูบบ” จินยองกัดปากตัวเองแน่น หน้าหวานซุกลงกับพื้นโซฟาเพื่อซ่อนความต้องการเอาไว้ แจบอมจับไหล่ของเขาไว้ทั้งสองข้างก่อนจะดึงเขาขึ้นมา มือหนากอดเอวจินยองเอาไว้หนึ่งข้าง ส่วนอีกข้างก็รูดรั้งแก่นกายของจินยองขึ้นลงด้วย

            “อ๊ะ..อ๊ะ อื้ออ แจบอม” ร่างบางถึงกับครางออกมาเมื่อโดนกระตุ้นทั้งทางด้านหลังและด้านหน้า ริมฝีปากหนากดจูบลงที่ลาดไหล่เล็กของจินยอง

            “อื้อออ อ๊ะ! เจ็บ!” เสียงร้องดังขึ้นทันทีที่แจบอมฝังเขี้ยวลงบนไหล่เนียนนั่น จมูกโด่งของแจบอมทำการซุกไซร้และดอมดมซอกคอขาวอย่างพอใจ

            “หะ..หันมา” ทันทีร่างบางหันหน้าไปหาอีกคนก็โดนแจบอมประกบริมฝีปากทันที แจบอมเร่งจังหวะทั้งสะโพกและมือให้เร็วขึ้นด้วย และเขาทั้งคู่ก็แลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม โดยที่ส่วนด้านล่างก็เกือบจะถึงจุดสุดยอดแล้ว

            “อึ.ก อื้ออออ อื้อออออ” ร่างบางครางออกมาทันทีทั้งๆที่ยังจูบกับแจบอมอยู่ เมื่อน้ำสีขาวขุ่นของเขาถูกปลดปล่อยออกมาเต็มมือร่างสูง

            “อืมมมม” ร่างสูงหลับตาพริ้มก่อนที่ส่วนนั้นกระตุกเบาๆแล้วฉีดน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวร่างบางเช่นกัน เขาค่อยๆผละจูบออกจากจินยองอย่างอ้อยอิ่ง

            “ฉันมะ..ไม่ได้เอาไปมั่วนะ” ร่างบางหายใจอย่างเหนื่อยหอบและพูดออกมาอยากยากลำบาก แจบอมค่อยๆถอนแก่นกายออกจากร่างเล็กเบาๆ จินยองเลยลุกขึ้นยืนไปประจันหน้ากับร่างสูงด้วยสภาพเปลือยเปล่า ส่วนแจบอมยังใส่เสื้อไว้อยู่

            “กูรู้แล้ว” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

            “...”

            “ถ้าคราวหลังถ้ากูจะยิงใครไม่ต้องห้ามนะ โทษฐานทำกูเหนื่อยแบบนี้..” จินยองมองแววตาของอีกคนที่เย็นชาจนดูหน้ากลัว เขาจึงโผเขาไปกอดเอวร่างสูงเอาไว้ แล้วแนบหน้าลงไปที่อกแกร่งอย่างจงใจ

            “จะ..แจบอม อยาก..ที่ระเบียง..” จินยองเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกระเส่าเพราะความต้องของเขาดูเหมือนเริ่มจะเพิ่มขึ้นอีกแล้ว.. แต่แจบอมกลับก้มมองอีกคนด้วยสายตาไม่พอใจทันที

            “ไม่ กูไม่อยากให้คนอื่นเห็น”

            “…”

            “กูอยากเห็นมึงในสภาพนี้คนเดียว” แค่คำว่าหวงมันพูดยากหรือไงวะ.. จินยองจึงเงยหน้ามองอีกคนทันที และริมฝีปากบางก็ถูกกลืนหายไปโดยคนร่างสูงทันที...ในค่ำคืนนี้ดูเหมือนว่าความต้องการของจินยองจะไม่ลดลงง่ายๆเลย แจบอมก็ต้องช่วยเหลืออีกคนจนกว่าอาการ ‘อยาก’ มันจะหายไป..

กลับไปอ่านต่อที่ : https://my.dek-d.com/pankikiki/writer/viewlongc.php?id=1758114&chapter=3