บทที่สิบสอง จินยองยืนมองร่างกายเปลือยเปล่าของแจบอมด้วยที่กำลังหัวใจสั่น...เพราะเจ้าส่วนนั้นของแจบอมมันเริ่มตื่นแล้ว มือหนาไม่รอช้าเอื้อมออกไปคว้าข้อมือเล็กของอีกคนแล้วออกแรงดึงเบาๆเพื่อเชิญชวน...             “ ขึ้นมานั่งบนนี้ ” จินยองราวกับต้องมนตร์ ...เขาทำตามที่แจบอมบอกอย่างว่าง่าย ร่างเล็กค่อยๆขึ้นเตียงไปคร่อมตัวอีกคนไว้ตามคำสั่งทันที...ส่วนล่างของเขาทั้งคู่ที่ไม่ได้รับการปกปิดไว้ต่างสัมผัสโดนกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ … แทบทนไม่ไหวแล้ว             “ ทำไมถึงยั่วกูล่ะจินยอง... ” แจบอมถามออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง...อีกทั้งเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งบนตัวจินยองอย่างเบามือ...เขาทำมันอย่างใจเย็น             “ ฉัน...แค่คิดถึงนายน่ะ อีกอย่างจากนี้ท้องฉันคงใหญ่ขึ้น กะ..กลัวว่ามันจะลำบาก ” ร่างบางพูดอ้อมแอ้มออกมาด้วยความเขินอาย... ที่จริงเขาก็แค่อยากให้แจบอมสัมผัสเขาเท่านั้นเอง ไม่มีเหตุอื่นใดเลย...             “ มึงทำกูหมดความอดทน รู้ตัวไหม... ” แจบอมปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายออกก่อนจะแหวกรอยต่อของเสื้อออกจากกัน...เผยให้เห็นแผ่นอกบางและหน้าท้องนูนของอีกคนท