บทที่สิบสาม “ ฉันจะรอที่เตียงนะ … เดินไปหยิบกล่องทิชชู่ในตู้มาด้วยล่ะ ” จินยองกัดปากตัวเองอย่างช่างใจก่อนจะบอกให้แจบอมทำตามคำสั่งของเขา จากนั้นเขาถึงเดินไปเปิดไฟที่หัวเตียงทั้งสองข้างโดยไม่ลืมเดินเลยปิดไฟเพดานลงด้วย ทำให้ตอนนี้ภายในห้องนอนของพวกเขานั้นเหลือเพียงแค่แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงเท่านั้น จินยองที่นั่งเอนพิงหมอนใบโตบนฟูกฝั่งตัวเองลอบมองแจบอมที่เดินกอดกล่องกระดาษทิชชู่มาทางเตียงนอนด้วยหัวใจที่เริ่มเต้นอย่างประหลาด แจบอมค่อยๆนั่งลงบนฟูกอีกฝั่งด้วยความระมัดระวัง ก่อนที่เขาจะเอนหลังลงในท่าเดียวกับจินยอง … ส่วนกล่องกระดาษทิชชู่นั่นทางแจบอมก็เลือกที่จะวางมันไว้ที่ฟูกที่อยู่ด้านนอกติดกับตัวของเขา “ ขอจูบหน่อยได้ไหมจินยอง … อารมณ์เมื่อกี้มันหายไปแล้วน่ะ สงสัยเราคุยกันนานไปหน่อย ” แจบอมที่หันมามองจินยองในมุมด้านข้างถามออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้จินยองถึงกับหันไปมองเขาในทันที … สายตาของแจบอมที่สะท้อนกับแสงไฟสีนวลทำเอาจินยองรู้สึกเขินอายขึ้นมา “ ถ้าไม่มีอารมณ์แล้วก็ … ไม่ต้องทำหรอกมั้งแจบอม ” “ ได้ไงกันล่ะ จินยองบอกว่าจะทำให้ทั้งทีนี่ … หรือถ้าจินยองไม่อยา