บทที่สิบเก้า              “ แจบอมอยากแค่เห็นอย่างเดียวเหรอ ไม่อยากสัมผัสจินยองเหรอครับ ” จินยองยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกจนหมด              ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกดจูบลงบนริมฝีปากอุ่นของแจบอมอย่างแผ่วเบา เสียงกระซิบที่ดังชิดริมฝีปากของแจบอมยิ่งทำให้แจบอมทนไม่ไหว             “ อึ . ก อื้อออ . ออ ” แจบอมกดจูบปิดอีกคนอย่างทันที พร้อมกับดันให้จินยองนอนราบไปกับพื้นเตียงอย่างเลี่ยงไม่ได้ แจบอมส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากอีกคนอย่างหื่นกระหาย ส่วนจินยองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน เขาจูบตอบอีกคนก่อนเอาลิ้นเกี่ยวพันจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบดังขึ้นอย่างน่าอาย ถ้าหากแจบอมเป็นสิงโตที่หิวโหย จินยองก็คือลูกกวางน้อยเนื้อหวานที่แจบอมพร้อมจะขย้ำตลอดเวลา “ อ่าห์ วันนี้เราจะงดใช้มือกันนะคะที่รัก ” หลังจากที่แจบอมถอนจูบออกมา เขาก็ก้มลงกระซิบข้างหูจินยองด้วยน้ำเสียงแหบพร่า … คำพูดนั้นของแจบอมทำเอาใบหน้าหวานของจินยองถึงกับขึ้นซับสีเลือด “ อื้ออ แล้วแจบอมอนุญาตให้จินยองใช้ปากไหมครับ ” จินยองถามอีกคนออกไปพร้อมกับครางเสียงหวาน เพราะตอนนี้แจบอมกำลังซุกไซร้ซอกคอข